Środa/Czwartek

Już prawie północ, a ja stwierdziłam, że chyba czas coś napisać, nawet bardziej skomentować ostatni czas. Wiem, że wszystkie moje posty są praktycznie takie same: D. i wojny domowe, P. i big love, i ogólne narzekanie na studia i życie. Dzisiejszy nie wyjdzie poza schemat.

Aktualnie odbywam opierdoling u rodziców, gdyż od 7 lipca mam wakacje, a dziś dowiedziałam się, iż trwają one aż do października jak nigdy praktycznie. Czy się cieszę? Średnio bo fakt faktem jest to dodatkowy miesiąc laby ale jednak jest to dodatkowy miesiąc u rodziców i dodatkowy miesiąc bez P.  Przyznam, że chciało mi się jakichś fajnych wakacji z ludźmi, których uważam za przyjaciół, w jakichś fajnych miejscach, a wychodzi na to że będą kolejne wakacje z rodzicami i wojną domową. No cóż...

W moim życiu te wojny chyba są na porządku dziennym i na każdym polu. Ostatnio musiałam wiele spraw przemyśleć i poukładać w głowie. Kłótnie w związkach są czasem konstruktywne. Po ostatniej, ostrej, dotkliwej, zażartej potyczce z P.  musiałam przejrzeć na oczy, prawie straciłam ostatnią rzecz, a raczej ostatniego człowieka dla którego w ogóle oddycham. Wiedziałam, że cholernie mi na nim zależy, że chce z nim żyć, ale jestem bardzo egoistyczna i naiwna i chce ciągle więcej i jednocześnie chce tego uczucia, które było na początku, tych namiętnych pocałunków, jego ciepła niezależnie od tego kto patrzy co myśli, chce spojrzeć w jego oczy i zapomnieć ze świat istnieje, tego pożądania które było między nami... Musze się pogodzić z tym, że to minęło i nie wróci i nic z tym nie zrobimy. Zauważyć i docenić wspólne posiłki, docinki przy zakupach, wspólne gotowanie, sprzątanie i filmy. Jakoś żyć razem.. Zauważać takie chwile jak ostatnia niedziela, czułam się szczęśliwa jak był. Widzę jak go boli, że się między nami nie układa, i widzę jak tęskni teraz gdy pracuje i nie ma "nas". Mnie też zajebiście boli, nic nie poradzę, cholernie go kocham i chciałabym dla niego jak najlepiej. Powtarzam sobie: "to tylko 3 miesiące a już pół miesiąca za nami."

Jakoś przetrwamy te 3 miesiące. Powinnam pisać pracę kolejną skoro P. już obronił swoją to w tym roku moja kolej będzie na obronę.. Nie chce mi się, szukam innych zajęć bo nie wiem jak zacząć. Chciałam napisać te najgorsze rozdziały i dlatego ciężko się zmobilizować... Może w Lbn szybciej bym z braku zajęć do tego usiadła, chociaż obawiam się że moje dobre dusze by mi umiliły czas...

Co do dobrych dusz to jest w moim życiu kolejna mniej... Doszłam do wniosku, że koniec z problemami osób którym "nagle zawalił się świat" a tak naprawdę życie do nich zawitało i zobaczyli jak zajebiście się czuje człowiek któremu nie dadzą rodzice milionów, który musi się sam zatroszczyć o siebie, walczyć aby mieć. Nie mam siły słuchać jak jest ciężko, gdy wymyśla się samemu problemy gdzie ich nie ma. I nie chce w życiu takich osób.

Nie chce też wojen z rodzicami, ale te się nigdy nie skończą. Ich nie wyrzucę z życia bo to jednak moja najbliższa rodzina. Nawet jak klne na nich to i tak moi rodzice i brat. Ńie przyznaje ale martwię się i nie wyobrażam życia bez nich jak każdy normalny człowiek... A podupadają na zdrowiu i nic z tym nie zrobimy... Ich wybór bo ich życie a człowiek w życiu nic nie musi...

Łatwiej w życiu sobie powtarzać że musisz coś zrobić bo tak się wydaje ale tak naprawdę wybieramy co robimy i jak się układają niektóre części składowe naszego życia. Ostatnio powtarzam sobie, że muszę schudnąć bo się w nic nie mieszczę. Muszę ćwiczyć. Muszę pójść do szpitala bo chce odstawić te gówniane sterydy. Muszę napisać pracę, znaleźć pracę. Muszę, bo chce...

No i może pozytywnym akcentem tego pesymistycznego vampirzego wywodu o "zwariowanym świecie wokół smutku" będzie ta nutka przy której zaczynałam pisać...